Ως πότε να τρώει αλεσμένο φαγητό;

Η μετάβαση από τα αλεσμένα στα λιωμένα κι έπειτα στα στερεά είναι μερικές φορές δυσκολότερη, ίσως, και από τον απογαλακτισμό, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στο πρώτο παιδί.

Ο κίνδυνος του πιθανού πνιγμού, που ελοχεύει σε αυτή την ηλικία, το άγχος για την επαρκή ποσότητα τροφής, αλλά και η διευκόλυνσή μας για γρήγορο και εύκολο τάισμα, οδηγεί συχνά στην παρατεταμένη χορήγηση αλεσμένης τροφής.

Για να μάθει το παιδί μας να μασάει και όχι απλά να καταπίνει το αλεσμένο πρέπει να του δοθεί το αντίστοιχο διατροφικό ερέθισμα, δηλαδή κομματάκια τροφής. Η έναρξη αυτής της διαδικασίας είναι σωστό να γίνεται όσο το δυνατό νωρίτερα, καθώς έχει φανεί ότι όσο καθυστερεί συσχετίζεται με διατροφικές δυσκολίες. Ο ακριβής χρόνος ποικίλει από παιδί σε παιδί και καλό είναι να ακολουθεί κανείς της συμβουλές του παιδιάτρου του, ο οποίος γνωρίζει το παιδί από πρώτο χέρι. Αδρά όμως ας έχουμε κατά νου ότι όταν η φύση μας δίνει δόντια αυτά είναι για να μασάμε.

Κάποιοι γενικοί κανόνες που μπορούμε να συστήσουμε είναι η εξής:
1) Ξεκινάμε σε ηλικία περίπου 8 μηνών (ή με τα πρώτα δοντάκια) να τρώμε μπισκοτάκια για βρέφη ή ψωμί ή λίγη μπανάνα
2) Περνάμε πρώτα από το αλεσμένο στο λιωμένο και έπειτα στο τεμαχισμένο σε μικρά κομμάτια
3) Ξεκινάμε από τις τροφές που είναι μαλακές και αφήνουμε τελευταίο το κρέας που είναι δύσκολο στη μάσηση
4) Ξεκινάμε από τα φρούτα και στο μεσημεριανό από την πατάτα και τα ζυμαρικά
5) Δεν πιέζουμε το παιδί αντίθετα το ενθαρρύνουμε σε αυτή την ενδιαφέρουσα γι’ αυτό διαδικασία (το φαγητό είναι πιο νόστιμο όταν το μασάμε)
6) Δεν περιμένουμε να πεινάει πάρα πολύ για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία (ελαφριά πείνα είναι το ιδανικό)
7) Δεν αγχωνόμαστε για το πόσο θα φάει (όταν ξαναπεινάσει θα φάει περισσότερο)

Επίσης, σύμφωνα με νεώτερες έρευνες, τα βρέφη που ξεκινούν  στερεές τροφές και συνεχίζουν να τρώνε μόνα τους, μαθαίνουν να ρυθμίζουν την πρόσληψη τροφής σύμφωνα με τις ανάγκες που πραγματικά έχουν. Αντίθετα, όσα τρώνε αλεσμένο δεν μαθαίνουν να ρυθμίζουν την πείνα και τον κορεσμό τους, με συνέπεια να έχουν υψηλότερο δείκτη παχυσαρκίας.

Η εξέλιξη του παιδιού στο να μασάει και τελικά να τρώει μόνο του και τα πάντα είναι σημαντική για την ψυχοκινητική του ανάπτυξη και εξαρτάται από τα ερεθίσματα που εμείς του δίνουμε.